Voor mijn gevoel waren overal prikkels tijdens mijn herstelproces van NAH. Het moeilijke aan prikkels vind ik dat je er niet altijd aan kunt ontkomen en dat ze er zomaar onverwachts zijn. Thuis werd er rekening gehouden met prikkels voor mij. Telefoons en iPads stonden standaard op stil. Iedereen gebruikte koptelefoons. De televisie stond zacht en als het me te veel werd ging ik naar de slaapkamer. Televisiekijken lukte me niet, de beelden gingen me te snel en ik werd er zelfs misselijk van.
Zodra ik mij buiten huis begaf waren er ook veel onverwachte prikkels. Ik had niet het vermogen om te reageren op onverwachte prikkels. Het liefst was ik in een omgeving die voorspelbaar was, rustig en prikkelarm. Als ik in onverwachte situaties terecht kwam voelde ik me kwetsbaar en onveilig, dan wilde ik het liefst naar huis naar mijn eigen donkere kamer. Alleen daar had ik rust en had ik controle over de prikkels die er waren.
Het gezinsleven tijdens mijn herstelproces
Met een gezin thuis zijn er veel prikkels waar ik geen invloed op had. Dit zorgde geregeld voor boze buien tijdens mijn herstelproces. We hadden een structuur gevonden dat ik bij de gezinsmomenten die me overprikkelden terugtrok naar mijn kamer of ik ging wandelen. Dit kwam vaak voor tijdens het ontbijt en avondeten.
Ik miste hierdoor de momenten waarop ik er wel voor onze jongens kon zijn. De momenten waarop de kinderen rustig waren zoals voor het slapen gaan nam ik de tijd voor ze en kroop ik lekker bij ze in bed. Soms ging ik met 1 van de kinderen apart iets doen bijvoorbeeld wandelen, naar de markt of ergens met de bus naar toe. Mijn man regelde alles thuis. Denk aan alles wat gedaan moest worden in huis, de boodschappen, het ontbijt, het avondeten, de kinderen, de speelafspraken, de sport en het brengen en halen van mij naar de behandelingen. Lange tijd was dit de verdeling binnen ons gezin. Hij deed het huishouden en zorgde voor onze jongens en ik zorgde voor mijn herstelproces. Voor eenieder van ons was dit een tijd van volhouden. Het was elke dag een verrassing hoe mijn man mij aan zou treffen na het werk. Soms had ik een goede dag, maar meestal was ik boos, verdrietig of heel moe en lag ik in bed.
Behandelmethode
Mijn ergotherapeut vertelde me waar de overprikkeling vandaan kwam. Met dit inzicht kreeg ik meer grip erop. Ik begreep beter wat er gebeurde met mijn brein en met dit inzicht kon ik beter kiezen wat ik nodig had om overprikkeling te voorkomen. Vanwege de prikkels was ik beperkt in wat ik kon, dit stimuleerde mij om mijn cirkel van vermogen te vergroten.
Ik ging op zoek naar een manier hoe ik dit kon doen en hield mijn informatie uit de behandelmethode van Cognitieve FX. Dit is een specifiek behandelcentrum in Utah (Verenigde Staten) voor mensen met hersenklachten. Ik las erover en mijn verlangen was groot, daar wilde ik heen voor mijn herstelproces dacht ik! Daar zouden ze me kunnen helpen en zou ik herstellen van mijn klachten. Maar hoe kwam ik daar? Ik kon echt niet vliegen met mijn hersenklachten. Ik heb informatie gezocht over de inhoud van de behandeling, zodat ik het zelf kon toepassen. Het enige dat ik erover kon vinden waren ervaringsverhalen. Daar heb ik mijn informatie uit gehaald.
Mijn eigen conclusie uit deze verhalen was dat ik mijn brein op verschillende manieren tegelijk moest prikkelen (overprikkelen). Het doel daarvan was om oude verbindingen in het brein weer aan te spreken en te activeren die na mijn val op mijn achterhoofd werden overgeslagen. Ik weet niet of dit de theorie was, maar in mijn woorden was dit zo en daarmee ging ik aan de slag.
Voordat ik mezelf ging behandelen op deze manier wilde ik een MRI-scan om uit te sluiten dat er geen schade was in mijn hersenen. De scan liet geen beschadiging zien waardoor ik na kon denken over een plan om mijn hersenen te prikkelen.
Het onmogelijke lukte!
Er was een avond die mij, als ik eraan terugdenk, nog steeds raakt. Deze avond gaf mij vertrouwen in het volgen van mijn gevoel en dieper vertrouwen in mijn proces.
Ik heb tijdens mijn herstelproces altijd mijn gevoel gevolgd. Niets van wat ik met mijn plan wilde kon ik onderbouwen waarom ik het deed, maar ik bedacht een plan op gevoel en dat was hardlopen in de stad en een avondje dansen in de kroeg. Een gek plan als je zag hoe ik me op dat moment voelde. Deze 2 dingen plande ik achter elkaar en 2 vriendinnen gingen mee.
Ik stond te trillen van spanning bij de start. Het was donker en de renners droegen lampjes die tijdens het rennen voor mijn ogen dansten. Onderweg was er luidde muziek en mensen aan de kant die anderen renners aanmoedigden. Het was een heftige omgeving met veel prikkels. Allemaal dingen waar ik van tevoren niet over na had gedacht, maar wel voor overprikkeling zorgden. Een vriendin stond langs de kant mij aan te moedigen en mijn andere vriendin rende met mij mee. Ze was er voor mij, voor mijn grens die ik wilde verleggen. Ze moedigde me aan, week niet van mijn zijde, ze bracht mij rust in deze situatie van overweldigende prikkels en gevoelens. Zo rende ik 5 kilometer lang. De finish was emotioneel. Toen ik de medaille om mijn nek kreeg was er ontlading. Heel hard werd ik geknuffeld door mijn vriendinnen. Ik had het gedaan en het lukte! Ik huilde, want ik was een enorme grens over gegaan, heel oncomfortabel, ver buiten mijn cirkel en ik had het gewoon gedaan!
Aansluitend gingen we dansen in de stad. Ook daar waren dezelfde overweldigende prikkels van muziek, veel mensen en bewegende lampen. Met mijn vriendinnen heb ik de hele avond gedanst. Het feit dat ik weer even de ‘oude Anita’ kon zijn daar genoot ik van. Mijn vriendinnen waren er deze hele avond voor mij. Ze hebben me deze avond gegeven, zo voelde het.
Een geweldig gevoel
We sliepen die nacht in de camper in de stad. Toen ik de volgende ochtend wakker werd scheen de zon naar binnen. Ik keek naar buiten en schrok meteen! Ik bleef maar naar buiten kijken. Lukte het echt? Kon ik door de zon naar buiten kijken? Ik durfde het niet te geloven, want ik was gewend dat ik geen licht aan mijn ogen kon verdragen. Ik had altijd een zonnebril bij me, deed vaak de gordijnen dicht en zat het liefst in een donkere kamer of met mijn rug naar het raam. Nu was het anders. Ik voelde niet de hoofdpijn en misselijkheid die ik elke dag voelde en had geen pijn die achter mijn ogen begon en doorliep tot aan mijn nek en schouders. Ik wilde de wereld stilzetten. Was dit echt? Wat heerlijk, maar ook wat spannend! Ik durfde nauwelijks te bewegen en wilde me afsluiten van prikkels. Ik durfde het eerst niet eens uit te spreken naar mijn vriendinnen die nog bij mij waren. Dit gevoel was fantastisch en wilde ik niet kwijt. Was het de adrenaline van de avond ervoor?
Ik had voor de dagen erna alle behandelingen afgezegd, want ik was bang dat ik dit gevoel zou verliezen en hield me thuis heel rustig. Ik kon het niet geloven; was het plan wat ik had bedacht gelukt? Ik had mezelf geprikkeld en ver buiten mijn cirkel bewogen. Had ik hiermee oude verbindingen aangesproken? Het was echt waar! Het nieuwe gevoel bleef, veel pijn en onvermogen was ik verloren. 1 week na deze avond reed ik zelf weer een ritje in de auto. Dat was voor het eerst in 2 jaar tijdens mijn herstelproces…
Mijn cirkel van vermogen vergroten
Dit vind ik een mooi voorbeeld van een stap die ik heb gemaakt en de manier waarop ik mezelf heb getraind. Ik kreeg vertrouwen dat prikkelen van mijn brein zin had. Ik ben mijn vermogen gaan zien als een cirkel. Mijn cirkel van vermogen waarin ik dingen kon en mij goed voelde was erg klein. Om deze cirkel te vergroten ben ik gaan trainen buiten de cirkel waarin ik me veilig en goed voelde. Dat betekende buiten mijn comfortzone. Dit bracht gevoelens van verdriet, boosheid, frustratie en angst, maar uiteindelijk leidde het tot verbetering van mijn brein. Ik zocht tijdens mijn herstelproces mijn grenzen op, wat regelmatig zorgde voor overprikkeling. Om wel binnen een bepaalde grens van prikkelen te blijven ben ik het gaan zien als ‘breinpijn’; een soort spierpijn maar dan in mijn hoofd. Spierpijn kan ook tot 48 uren duren als je zwaar hebt getraind, dus dat mocht mijn breinpijn ook zijn. Als het langer duurde was ik te ver gegaan en zo trainde ik mezelf om mijn cirkel van vermogen te vergroten.
Emotionele prikkels
Naast deze cognitieve prikkels heb ik ook gewerkt aan emotionele prikkels tijdens mijn herstelproces. Er zijn dingen in mijn leven gebeurt die mijn gevoel van veiligheid hebben ondermijnd. Hierdoor ben ik al een groot deel van mijn leven heel alert. Na mijn val was mijn hoofd niet meer scherp waardoor ik niet alert kon zijn en me onveilig en hopeloos voelde. Tijdens mijn revalidatieperiode heb ik ervoor gekozen om ook naar deze pijn uit het verleden te gaan met Psychotherapie en EMDR. Op deze manier kon ik in zijn geheel herstellen en toewerken naar meer ontspanning en minder alertheid voor mijn brein.
Deze vooruitgang boden mij ook nieuwe kansen. In mijn volgende artikel neem ik je mee in mijn re-integratie naar werk. Ook hierin heb ik mijn gevoel gevolgd en ik kijk ernaar uit om je daar meer over te vertellen.
